یکی از وسایل نرم‌افزاری که برای راحتی و بهبود کار بشر استفاده می‌شود، “تکنولوژی همکاری انسان و ربات” یا به انگلیسی “Human-Robot Collaboration (HRC)” است. این نرم‌افزارها و ربات‌ها به انسان‌ها کمک می‌کنند تا در انجام وظایف خود کارآمدتر و سریع‌تر عمل کنند.
به عنوان مثال، ربات‌های همکاری کننده می‌توانند در خطوط تولید، انبارها، مراکز پزشکی و حتی در منازل برای کمک به انجام وظایفی مانند حمل و جابجایی بار، پشتیبانی در عملیات پزشکی، پاکسازی و غیره استفاده شوند. این نرم‌افزارها و ربات‌ها باعث افزایش بهره‌وری، کاهش خطاها و حتی افزایش ایمنی محیط کار می‌شوند.
همکاری بین انسان و ربات به معنای همکاری و تعامل بین انسان‌ها و ربات‌ها در انجام وظایف و فعالیت‌های مختلف است. این همکاری می‌تواند به شکل‌های مختلفی در بسترها و وظایف مختلف رخ دهد:
همزیستی انسان‌ها و ربات‌ها
در برخی حالات، انسان‌ها و ربات‌ها به طور کنار هم در یک محیط کاری قرار می‌گیرند و هرکدام وظایف تکمیل کننده‌ای را انجام می‌دهند. به عنوان مثال، در صنایع تولید، یک کارگر انسانی ممکن است وظایفی را که نیازمند مهارت‌های حرکتی دقیق و سلیقه‌ای هستند، انجام دهد در حالی که ربات وظایف تکراری یا جابه‌جایی بارهای سنگین را انجام می‌دهد.
کنترل مشترک
در سیستم‌های کنترل مشترک، هر دو انسان و ربات به انجام یک وظیفه مشترک کمک می‌کنند. کنترل ربات ممکن است بین اپراتور انسانی و عملکردهای خودکار ربات تقسیم شود. این رویکرد در برنامه‌هایی مورد استفاده قرار می‌گیرد که دانش و تخصص انسانی لازم است، اما دقت و قدرت ربات نیز مفید است.
تخصیص وظایف
همکاری بین انسان و ربات معمولاً شامل تقسیم وظایف بین انسان‌ها و ربات‌ها بر اساس توانایی‌ها و نقاط قوت آنها می‌شود. این تخصیص می‌تواند پویا باشد و وظایف بر اساس شرایط یا نیازهای تغییر کننده تغییر کنند.
امنیت و اعتماد
اطمینان از ایمنی انسان‌ها که کنار ربات‌ها کار می‌کنند بسیار مهم است. سنسورهای پیشرفته، سیستم‌های تشخیص برخورد و پروتکل‌های ایمنی برای پیشگیری از حوادث و آسیب‌ها پیاده‌سازی می‌شوند. همچنین، ایجاد اعتماد بین انسان‌ها و ربات‌ها از طریق ارتباطات موثر و شفافیت برای موفقیت در همکاری ضروری است.
در کل، همکاری بین انسان و ربات پتانسیل بهبود کارایی، بهره‌وری و ایمنی در صنایع مختلف را دارد، از جمله صنایع تولیدی، بهداشتی، لجستیکی و خدماتی.
، سیستم‌های واقعیت مجازی (VR) و گسترده‌تر آن، واقعیت افزوده (AR) از جمله فناوری‌های پیشرفته‌ای هستند که در حال توسعه و استفاده هستند. VR به کاربر اجازه می‌دهد تا در یک محیط مجازی کاملاً تعاملی قرار بگیرد، در حالی که AR عناصر مجازی را به محیط واقعی اضافه می‌کند.
مثالی از واقعیت مجازی (VR) می‌تواند بازی‌های ویدئویی VR باشد که کاربران را به دنیای‌های مجازی متفاوتی مانند میدان جنگ، فضا، یا شهرهای خیالی منتقل می‌کند و آنها را در آنجا تجربه هیجان‌انگیزی فراهم می‌کند.
اما در مورد واقعیت افزوده (AR)، می‌توان به برنامه‌های موبایلی اشاره کرد که از AR استفاده می‌کنند. به عنوان مثال، برنامه‌هایی که از دوربین موبایل استفاده کرده و اطلاعاتی را درباره مکان‌های مختلف، رستوران‌ها، یا نمایشگاه‌ها به نمایش می‌گذارند و آن را روی صفحه نمایش دستگاه نشان می‌دهند.